Επιπλοκές από επέμβαση πρωκτικού συριγγίου

Άρθρο του Χειρουργού Πρωκτολόγου Dr Μουσιώλη Δημητρίου

Επιπλοκές από χειρουργική επέμβαση πρωκτικού συριγγίου

Η χειρουργική επέμβαση για ένα πρωκτικό συρίγγιο συνεπάγεται πάντοτε τον κίνδυνο επιπλοκών. Οι κύριες μετεγχειρητικές επιπλοκές περιλαμβάνουν:

• μόλυνση
• ακράτεια του εντέρου
• επανεμφάνιση του συριγγίου

Μετεγχειρητικά

Μετεγχειρητικές επιπλοκές μπορεί να συμβούν στην άμεση ή καθυστερημένη μετεγχειρητική περίοδο. Πολλές δυσκολίες μπορεί να παρουσιαστούν λίγο μετά τη χειρουργική επέμβαση. Αυτές περιλαμβάνουν:

• κατακράτηση ούρων,
• βαριά αιμορραγία από το σημείο του πρωκτικού συριγγίου,
• σχηματισμό θρόμβων μέσα σε μια υπάρχουσα αιμορροΐδα
• κόπωση.

Άλλες επιπλοκές που συνήθως εμφανίζονται κάπως αργότερα μετά την επέμβαση μπορεί να περιλαμβάνουν:

1. την πρωκτική στένωση,
2. την επανάληψη του συριγγίου,
3. την ακράτεια του εντέρου και
4. την καθυστερημένη επούλωση πληγών (το τραύμα παραμένει μη θεραπεύσιμο για περισσότερο από 12 εβδομάδες).

Αυτές οι επιπλοκές είναι λιγότερο συχνές και επηρεάζουν από 0 έως 18% των ασθενών, ανάλογα με τον τύπο του πρωκτικού συριγγίου και τη χειρουργική επέμβαση.

Μόλυνση

Όλες οι χειρουργικές επεμβάσεις φέρουν κάποιο κίνδυνο μόλυνσης όταν γίνεται μια τομή στο δέρμα, συμπεριλαμβανομένης της διαδικασίας της αφαίρεσης πρωκτικού συριγγίου.

Σε ορισμένες χειρουργικές τεχνικές αφαίρεσης συριγγίου, η διαδικασία μπορεί να πρέπει να ολοκληρωθεί σε διάφορα στάδια. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μια λοίμωξη του συριγγίου μπορεί να εξαπλωθεί σε όλο το σώμα και να προκαλέσει συστηματική λοίμωξη. Τα αντιβιοτικά συχνά απαιτούνται για τη θεραπεία της λοίμωξης που σχετίζεται με τη χειρουργική επέμβαση του συριγγίου. Για σοβαρές λοιμώξεις μπορεί να απαιτείται η εισαγωγή στο νοσοκομείο για να επιτρέπεται η ενδοφλέβια χορήγηση των αντιβιοτικών. Μπορεί επίσης να συνιστώνται ως προφυλακτική μέθοδος για την πρόληψη της μόλυνσης όταν ο κίνδυνος είναι υψηλός.

Ακράτεια του εντέρου

Η χειρουργική επέμβαση στο πρωκτικό συρίγγιο έχει τη δυνατότητα να βλάψει τους μυς του πρωκτικού σφιγκτήρα, ειδικά όταν το συρίγγιο περιλαμβάνει τους μυς του σφιγκτήρα. Αυτά είναι υπεύθυνα για τη σύσφιξη γύρω από τον πρωκτό για τον έλεγχο των κινήσεων του εντέρου. Όταν υπάρχει βλάβη του σφιγκτήρα, η δύναμη των μυών υποβαθμίζεται. Μπορεί να υπάρξει κάποια απώλεια ελέγχου των εντέρων, με αποτέλεσμα τη διαρροή περιττωμάτων από το ορθό. Αυτό αναφέρεται ως ακράτεια κοπράνων ή εντέρων. Πρόκειται για μια ασυνήθιστη επιπλοκή, που εκτιμάται ότι επηρεάζει το 3-7% όλων των ασθενών που υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση πρωκτικού συριγγίου.

Ο κίνδυνος εξαρτάται από τη θέση του συριγγίου και τον τύπο της χειρουργικής επέμβασης που χρησιμοποιήθηκε για την απομάκρυνση του. Ο κίνδυνος είναι υψηλότερος για τις τεχνικές του Seton (περίπου 17%) και τη διαδικασία του πτερυγίου προώθησης (περίπου 6-7%). Ο κίνδυνος είναι υψηλότερος σε άτομα που έχουν ήδη κάποιο βαθμό ακράτειας του εντέρου και είναι πιθανό να παρατηρήσουν επιδείνωση των συμπτωμάτων.

Άλλα άτομα που είναι πιο πιθανό να παρουσιάσουν αυτήν την επιπλοκή είναι γυναίκες και ασθενείς με νόσο του Crohn.

Επανεμφάνιση του πρωκτικού συριγγίου

Σε ορισμένους ασθενείς, το συρίγγιο θα επαναληφθεί μετά την επέμβαση. Υπολογίζεται ότι το ποσοστό επανεμφάνισης είναι περίπου 7-21%, κυρίως ανάλογα με τον τύπο του πρωκτικού συριγγίου και τη χειρουργική διαδικασία που χρησιμοποιήθηκε για την αφαίρεση του. Η κόλλα Fibrin, για παράδειγμα, έχει υψηλό ποσοστό υποτροπής.

Άλλες διαδικασίες έχουν επίσης αναφερθεί ότι οδηγούν σε υποτροπή έως και στο ένα τρίτο των ασθενών. Οι περισσότεροι ασθενείς με υποτροπή του πρωκτικού συριγγίου θα πρέπει να κάνουν νέα χειρουργική επέμβαση για να αφαιρέσουν το συρίγγιο.

Διαχείριση μετεγχειρητικών επιπλοκών

Η κατάλληλη αντιμετώπιση των επιπλοκών θα εξαρτηθεί από το πρόβλημα και τη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι σημαντικό οι ασθενείς να γνωρίζουν τις πιθανές επιπλοκές, ώστε να μπορούν να αναγνωρίσουν τις ενδείξεις αρκετά νωρίς για να ζητήσουν ιατρική συμβουλή, όπως απαιτείται. Αυτό θα τους επιτρέψει να αντιμετωπίζονται έγκαιρα και να μειώνουν τον αντίκτυπο της επιπλοκής στη γενική υγεία και ευημερία τους.